Monique is enig kind.
Haar vader overleed een aantal jaren geleden.
Haar moeder is dit jaar, na een kort ziekbed, gestorven.
Met mooie woorden en passende muziek gaven we moeder een warm afscheid.
Hierna volgde nog een afscheid: het leegruimen van het huis en het inleveren van de sleutel.
Ik mocht dit proces van dichtbij meemaken en begeleiden.
Ook hier is sprake van rouw. Rouw om alle mooie momenten die in het huis zijn beleefd. Rouw om alle verdrietige momenten. Tijdens het opruimen kwamen, natuurlijk, heel veel herinneringen naar boven.
Met een lach en een traan gingen alle spullen door onze handen. Afscheid nemen in de puurste vorm.
“Wil ik dit bewaren, kan het naar de kringloop, of moet het weggegooid worden?” Kritisch kijken naar dat wat, naast alle herinneringen, overbleef van een mensenleven.
Het aantal dozen met daarin de spullen die bewaard moesten worden, bleef groeien. Het werden er zoveel dat het simpelweg niet meekon naar haar eigen huis.
We maakten er grapjes over: “vraag maar een bouwvergunning aan voor een uitbouw!”
Het kon allemaal niet mee, we moesten nog een keer kritisch kijken naar alle spullen. Wat bleek? In deze tweede ronde, als ik het zo mag noemen, ging het afscheid nemen makkelijker. Hoe verder we in het proces kwamen, hoe meer er weg mocht. Hoe meer Monique los kon laten.
Wat overbleef waren een paar dozen met prachtige, tastbare herinneringen. Brieven, foto’s, moeders favoriete koffiebeker, haar sieraden, de warme sjaal die ze altijd droeg tijdens het televisie kijken….
Uiteindelijk bleek de uitbouw niet nodig!
En toen kwam het laatste afscheid, de sleutel moest worden ingeleverd. Monique nam de as van haar moeder mee in een mooie urn en zette deze op de vensterbank. Zo konden ze samen afscheid nemen van het huis.
We dronken koffie en aten chocoladesoesjes, want die vond moeder zo lekker.
En we liepen door het huis, kamer voor kamer. In iedere ruimte stonden we stil bij de herinneringen; verdrietige en warme gedachten. Er waren tranen en er werd gelachen. Want wat had het huis haar veel herinneringen gegeven. We hebben het huis bedankt voor al deze momenten. Deze voelden als een warme sjaal, net als die van haar moeder, die meeging in de bewaardoos.
Toen de man van de woningbouwvereniging kwam voor de laatste controle en het innemen van de sleutel was Monique er klaar voor.
Nog één keer keek ze door de woonkamer en slaakte een diepe zucht.
“Dag huis, dank voor alles”. Ze draaide zelf voor de allerlaatste keer de sleutel om en gaf hem uit handen. Een tijdperk werd afgesloten, een nieuwe brak aan.
Dit verhaal is met toestemming van Monique gepubliceerd